Zanim wampiry na dobre zagościły w ludzkich umysłach, a słowo „wampir” zostało stworzone dla określenia krwiopijców, demony te istniały pod innymi nazwami. Gdy w końcu duch przybrał formę ciała, a wampiry zadomowiły się w legendach, rzadko kto pamiętał, jak nazywane były martwe stwory, ucztujące na ciałach żywych. Wampiry zaczęły podróżować po świecie, z każdą legendą obrastając w coraz większe moce.
W XVIII wieku słowo „wampir” zostało zapożyczone z języka serbskiego (вампир). Słowo to występuje w innych językach – niemiecki vampir, bułgarski i macedoński вампир, polski wąpierz, białoruski упыр (upyr), rosyjski i staroruski упырь (upyr’), czeski i słowacki upir i ukraiński упир.
Historycy do tej pory zastanawiają się, skąd wzięło się słowo upyr, z którego pochodzi serbski „wampir” Prawdopodobnie wywodził się z prasłowiańskich słów ǫpyrь i ǫpirь, a potem słowo to powędrowało dalej, za nic mając granice. Zapożyczenia językowe zdarzają się nawet teraz, więc prawdopodobnie inne ludy „ukradły” upyra Słowianom.
Austriacki podbój ziem wschodnich w XVIII wieku rozplenił mit o wampirze. W połowie XVIII wieku słowo wampir dotarło do Anglii i stamtąd wzrosła popularność krwiopijcy.
Są to oczywiście głównie przypuszczenia – może słowo wampir jest tak stare jak świat? Może to wampiry stworzyły je, dla określenia swojej nocnej egzystencji? Jakkolwiek ma się prawda, wampiry są teraz obecne w każdym języku, siejąc grozę (choć odrobinę mniejszą, niż przed wiekami).